نه این قصـــه تموم میشه ، نه مـــن تُو فکر پایانم
به کی مـــؤمن بشم وقتی گره خـوردی به ایمــــانم

چه دین و مــــذهبی میخام؟ من ِ مجـــنون ِ بودایی
تو تنها مسلـــکم هستی ، تو که بالفــــطره لیلایی !

دلـــم اون راهـــــب پـــــــیره میون معـــــبد سینه م
که هر لحــظه اونو غـــرق ِ – نیایش با تو می بینم

منو تُو اشـــک سوزوندن ، منو مصلوب غم کردن
ببین این خود پرسـتا رو ، چه کارا با دلـــــم کردن

به کـی مـــؤمن بشه قلبی که تا تنهـــــایی تبـعیده ؟
خدانشـــــناس ِ بیچاره ، یه عمـــــره بُـت پرستیده

اگه اون بی هــــویت شد ، فقــط از جهـــــل ذاتیشه
سزاواره ، عذابش کن ! که اوج رستــــــــگاریشه

بفهــــم حال منـــو ای که – مقــــدّس مثــــل بارونی
بذا پس مال مـن باشه ، این احساسو که می دونی

دلــــت میگه یه مُرتدّم ، میدونم از چشــــات طردم
گناهــــم شاید این بوده : ازت تـــوبه نمـــی کردم !

اگه سهمــــم جهنم شد ، تُو این قصّــه تو بی نقشی
خدا کفـــر منو بخشید ؛ تو ایمانم رو می بخــشی؟!