کجایی بهتربن،دلیل خنده هام
که بی تو شادیِِ،دروغی بیخوده
کجایی آخرین،امید زندگیم
ببینی کی شدم،ببینی چی شده_

منم کسی که با،دو دستِ بغض و آه
تو خلوتِ خودش،یه رودخونه بافت
تو اوجِ بی کسی،یه ابرِ بیقرار
که قله ی غمِ،تو سینه ش و شکافت…

منم یه برکه ی جدایِ از یه رود
تو حلقِ درّه یِ،همیشه سوت و کور
یه سرنوشتِ تلخ،مثِ اسارتِ
یه ماهیِ صبور،تو  حلقه های تور

کبوتری شدم،که جایِ آسمون
به آبِ جوشِ رو،اجاق ها رسید…
یه قویِ خسته یِ،سفیدِ بی پناه
که عشق بازیِ،کلاغ ها رو دید…

پرنده ی اسیر،یه سینه سرخ پیر
یه طعمه تو قفس،برایِ سیره ها
بیا دلیلِ من،برای پر  زدن،
که بعد ازین اگه،بیای….دیره ها…….