یه جا خوندم این حرف و نقل از خداست:
که ای بنده تو بهترینِ منی
نبینم یجا ناامیدی ازم
نبینم کم اُوُردی و بشکنی…
تو بیراهِ فانوسِ راهِت منم
لبِ درّه باشی پر وبالتم
تو هر داغی صبر وقرارت منم
تو هر حالتی فکرِ احوالتم…
تو شب گریه ها ،شونه میشم برات
تو ویرونه یِ زندگی، سرپناه
صدام کن جوابم تویِ اون صداست
رسیدم به دادت،فقط با یه آه…
من اینجام،تو حُرمِ نفس های تو
تو نبضی که هر ثانیه میزنه
همونجا که حِس کردی تنها شدی
رگِ گردنت دورتر ازمنه…
کجا دیدی این حدّو از عاشقی
خدایی که قربون بنده ش بره؟
تا این پنجره رو به سمتِ خداست
نمیتونه هیچ کس ببندش بره…