کوچه های پیر..
بی تو چه سرده .. این اتاق ِگرم ..
بی تو تن ِ این خونه میلرزه..
به سرصدای ِ غربت ِ این کوچ ..
دیگه سکوت ِ کوچه میارزه..!
شب پُر شده از جنس ِ خاموشی..
از جنسِ یه بی حرفی ِ مسموم ..
رفتی و من جاموندم از تقدیر..
بدبختیمو غم میزنه توو رو ُم ..!
میمیره رنگِ دلخوشی ها و ..
دست ِ منو حسرت میبوسه ..
چیزی نمیگم اما معلومه ..
دل .. توو هوای ِ غُصه میپوسه..
شب میره و روز میرسه از راه ..
سوغات واسم دلتنگی آوُرده..
حالا دیگه “من” یعنی دلتنگی..
من یعنی “زخمای نمک خورده”..
چشمای این پنجره ها بازَن ..
بازَن به روی کوچه های پیر..
چین و چروک ِ جاده ها م میگن ..
از مرگ ِ رویاهای بی تقصیر..
تصویر ِ من تصویر ِ انکاره ..
رو ردّ ِ پای ِ تلخ ِ این اجبار..
میخوام بمونم توو گذشته هام ..
باشی ..بمونی پیش ِ من اینبار..!!!