موی سفید
یه جزئی از همین کوچه شدم من
یه تکراری مث در، یا که دیوار
فراموشی گرفته ذهنِ کوچه
منو یادِ تو و تکرار و تکرار
رویِ این پله ها رفته جوونیش
همونی که شده دیوونه ی تو
نمی دونم که چند ساله می شینم
همین جا روبرویِ خونه ی تو
چه دنیایی می سازم با خیالت
همونجایی که با من در امونی
نمی تونن تو رو از من بگیرن
اگه حتی خودت خواستی نمونی
همه دنیای من شد گوشه گیری
شدم نقاشِ خنده روی لبهام
من این احساس و این حال قشنگ و
به عشقِ یادِ تو هر لحظه می خوام
شاید از اون روزا خیلی گذشته
یه چیزی بی تو کم شد از وجودم
خدایا آینه هم ناسازگاره
اینو می دونم این شکلی نبودم
شاید این رنگ بخت توس عزیزم
که این روزا نشسته روی موهام
با خوشبختیه تو انگیزه دارم
بشینم پایِ مرگ آرزوهام
کمک می گیرم از آینه که شاید
یه ردی ازگذشته عایدم شه
مگه کم بوده دردِ رفتنِ تو
سفیده مویِ من ، خوب بایدم شه
۳۰/۶/۱۳۹۲