استاد غزل ، حافظ ، کـــو یوسف گمگشتـــه ؟ کو روضه ی رضوانت؟ کو ساقــــی لب تشنه ؟

استاد غزل ، حافظ ، کـو ســـــرو چمــــانِ تو ؟ از خاک گذر کــردیم ، تا عمـــــقِ جهـــــان تو !!

استاد غزل ، حافظ ، حَبسیم در این زنـــــدان  ، می سوزیمو می سازیم ، در مکتب این رندان

زخمی ز جهانیمو ، مشغــــــول به ترمیمـــــیم ، حق آنچه که او گوید ، مــا نقطـــه تسلیمـــــیم

گو با لب خندانش ، خالیست جهـــــــــــان ما ، بر درب بهشتی نیست ، نه نام و نشان از ما

آلـــــوده خود کرده ، تبعیــــــدی از آن دنیــــا ، شرمندگی سیبــــــیم ، در باور یک حــــــــوا !!

یعقوب پر است از درد ، یوسف که ته چاه است ، مابیـنِ دل و جنه ، تا روز ابــد راه است !

وابستــه نادانــــــــی ، بینِ گـذر و معـــــراج ، قـــــربانی کج فهمــــــی ، همچون سفر حلاج !!

سر در گمِ این گله ، محتاج به این گرگــــیم ، در قانــــون عصیانی ، ما حبس ابد خـــــوردیم !!

امروز هم آدینه ست ، در شهر صدایی نیست ، در مکتب این رندان ، راهی به رهایی نیست !!

استاد غزل ، حافظ ، کــــــــــو وعده دیدارش؟ گشتیم در این بستر ، آلـــــــوده و بیمــــــارش

ناچاریمو تن خسته ، در آتش این حســــــرت ، می سوزیمو می سازیم ، در باور این قسمت

گر در سحر عرفان ، روی چو مَهَــــــش دیدی ، گو قوم به کــــج رفته ، برگشت و نبخشیدی؟

گــــو غرق گناهیمـــــــو محتاج به مهــــــر تو ، نه کوفی و نه کافـــــر ، آلوده به سِحـــــر تو !!

شرمنده از این حالیم ، راهــی به دلت بگذار ، می چرخیمو می بازیم ، غرقیـــم در این آزار

استاد پر آوازه ، در ، مانده ایم و عاجــــــــز ، کو یوسف گمگشته‌ ؟ استاد غزل ، حافظ… !