یه سبد ترانه دارم
واسه خلوت نگاهت
جونم و قربونی کردم
واسه خاک پاک راهت

دیگه فرصتی نمونده
که برام دوباره باشی
نمی دونم تو می تونی
تو شبام ستاره باشی

گریه ها امون رو برده
دیگه طاقتی نمونده
یکی نه صد تا گل غم
توی این سینه نشونده

دیگه شعر هم واسه بودن
دنبال بهانه مونده
رفتی و امـّا تو قلبم
از تو یک نشونه مونده

همه جا من توی آینه
تو رو توی جون می بینم
می بو سم آینه رو هر بار
بوس رو از لبهات می چینم

نمی دونم چرا گفتم
این دو خط رفتنم رو
شاید این بهانه بوده
همه ی نگفتنم را