ترانه

دادی منو دست فراموشی

مرا به آسمان ببر

میگی دردامو می فهمی !

تو باید لحظه ی جون دادنت بی بال و پر باشی

هوست موج بدون دریاس

پیش ِتو نهنگا دارن /دریا رو تنها میذارن

تو از دیونه های می پرستی

روعشقت پانذاری بادبادک

مثه هوای تیره ی به اتفاق بد

اصلن برو تا که بمیرم بدون تو…

مث ِ مرگ پرنده می مونه

وقتشه که آسمون…!

حیفه با ابر کبوی صورت ماه بگیره

توی این غروب وحشی

زیر چشمام چرا سایه های تنهایی باشه

آدم نبودیم

وقتی اوضاع زمین گند و قمردرعقربه

سال تحویل آرزوهامه ……

عشق و عاشقی سرابه