می خوام هنوز به احساس تو شریک باشم

فاصله رو بشکن که بهت نزدیک باشم

بغضی که پاشیدی تو چشمات یه فرصته

اگرچه هنوز برات یک اسم شیک باشم

خسته شدم از  یدک کشیدن یه نام

نذار بپوسم از بیهودگی حرفام

کاش نبینی باختم قافیه رو با گناه

میرم از زندگیت تا به یه سلول بیام

«بگو دلیل بغضم کدوم اشتباه بود

سکوت اتاق تقاص کدوم گناه بود

بگو چرا گمت کردم و نفهمیدم

جاده ای که به تو میرسید کدوم راه بود»

دیگه عکست تو آینه برام عذاب شد

چشمای تو حتی تو خوابم سراب شد

همون شب که دستت از دست من جدا شد

بغض خیسم تو رویای کی بود که خواب شد

همون شب که چراغ اتاقا خاموش شد

همون شبی که  خاطره ها فراموش شد

نفهمیدم تو چشم کی بغضم رها شد

 شایدم یه کابوسه که صبحم تنها شد

«بگو دلیل بغضم کدوم اشتباه بود

سکوت اتاق تقاص کدوم گناه بود

بگو چرا گمت کردم و نفهمیدم

جاده ای که به تو میرسید کدوم راه بود»

پرم از سنگینی حادثه و یه درد

می ترسم از هجوم خاطرات یه مرد

از بغض لعنتی آواره تو گلو

از رسوب تنهایی تو یه اتاق سرد

پرم از وقتایی که می خوان برگردن

تو هر بار میگی بهم از ادعات کم کن

بگیر دستمو نمی خوام که پاییز باشم

می خوام برگردم به زندگی باورم کن

«بگو دلیل بغضم کدوم اشتباه بود

سکوت اتاق تقاص کدوم گناه بود

بگو چرا گمت کردم و نفهمیدم

جاده ای که به تو میرسید کدوم راه بود»