یه روزی قصه ی  عمر من و تو
به ته وحشت کابوس  رسید

خوابو از چشا گرفت بدبختی
روی آسایشوهیچ   کسی   ندید

کسی از کسی نمیپرسه حالا
ما به این نقطه رسیدیم چرا

من کجای قصه بودم تو کجا
از چه راهی ما رسیدیم اینجا

ما به هم مدیونیم
مثه هم دلخونیم

راه گم کردیم وباز
توی راه  می مونیم

ما ، فقط نه    من و تو
ما  ، تموم   دنیا

هر نژاد هر دسته 
زشت خوب بد زیبا

رنگ زندگی دیگه
جلوه از دست داده 

رنج عمر من و تو

خرمن بر باده

ما همه  قامت  درد
از هجوم  اندوه

مثل پر  کاهیم 
در برابر یه کوه

صوت  پژواک گناه !
شرم ما  ، ازاینجاست !

هرچی هست کرده ی ماست
از خود ما بر ما ست