مدرسه ی غم تو دلم با کمک تو ساخنه شد

توی کلاس بی کسی دلم ممتاز شناخته شد

بنیانگذار گریه ای توسرزمین چشم من

از تو خیابون دلم برو دیگه قدم نزن

من دبگه تب نمیکنم به لحظه هم برای تو

تره هم خورد نمیکنم دیگه واسه حرفای تو

اینقده غم دادی به من که وقت خالی ندارم

دیگه کویری نیست دلم دارم بی وقفه میبارم

خورد و خوراک من شده یه لقمه درد یه کاسه اه

چقد بده ادم باشه حتی تنهاتر از خدا