یه حسی گفت تو رو داشتن عزیزم
مثه راه رفتنه آدم رو برفه
می ذاری پاتو توو جای پای خالی
نمی دونی که اصلا پشتت حرفه

من از خالی ترین جا پای رو برف
گذشتم بلکه کمتر جا بمونم
نفهمیدم اگه جا پا درسته
تو راهیم که شاید من نتونم

مسیر خالی جاپای تو برف
کشوندم تا کجاها که نمی رف
منو از مقصدم انداخت به جایی
که رودرم سکوتو پشتمم حرف

نه مقصد بودیو نه هم مسیرم
نه آزادم گذاشتی نه اسیرم
نه راهی واس برگشتن گذاشتی
نه جونی که من از دستت بمیرم