خنده ات حکم نفس داشت برایم جانان

شیشه ی عمر ِ من از حُزن ِ وجودت بشکست

خانه ی این دل ِ من بی تو به تاریکیه مطلق پیوست

تو که رفتی غم این دل همه از دوریه تو َســر بشکست

غم ِ این دل به تو گویم نه دگر بر یاری

یار ِ من رفت و دگر نیــــــــست مرا غمخاری …امید