به یه دنیا نمی دم این حسو،که طنینِ صدات به من میده/
همه فِک میکنن یه دیوونه ام،نمی دونن چشام تو رو دیده!!/

همه مست از نگاهِتَن چونکه،از نگاهت شراب می جوشه/
این من از من جدا میشه وقتی،داره جامِ لباتو می نوشه/

کافیه رُخ به رُخ بشی با ماه،تا بفهمه که عاشق روته/
صد تا آرش توو بُهتَن از دستِ،خم و تابی که توی ابروته/

تو شدی ناجیِ همه شعرا،قفل هر شعر تویِ دستاته/
به دوئل میکِشی یه دنیا رو،آخ که چه خونا ریخته به پاته!!!/

وقتی میخندی صد تا مروارید،پشت لبهایِ تو رژه می رن/
تویِ فیس بوک یه کُرور آدم،صُب تا شب تویِ پیج تو گیرَن/

رنگِ چشمایِ تو مثِ رنگِ،ساحلِ بِکر و سبزِ مالدیوه/
هی نکن باز و بسته چشماتو،می کُشی آدمو با این شیوه/

روزه می گیره چشم من وقتی،دوری از پایِ سفره ی چشمم/
شکل اون آهوهای در حالِ،انقراضِ جزیره ی قشمم/

هر چی از تو بگم کمه انگار،واسه (توصیف تو) ترانه کَمه/
ناخدای یه کشتیِ عشقی،با یه عالم مسافر و خدمه/