یه وقتایی دلم می خواد                    آدم ِ بی اِراده  شم

دورو برم رو نشناسم                    مُنگول و خنگ و ساده شم

درک ِ غم و ، پس بزنم                  زخم ِ دل و ، دس بزنم

تهمت ِ  یلدا به شب ِ                  هر کس و ناکس بزنم

پشت ِ  چراغ. ، قرمزِ حرٌ             بادکنکارو وِل کنم

با دخترِ کولی یه کم                   دستاشو درد ِ دل کنم

یه تّن ، پر از راز ِ بقا             صورتی مملو، از نقاب

توو عکس ِ ذهن ِ رفقا             آیٌنه نشم ، برای قاب

یه وقتایی ، چقد خوبه            ترانه بی صدا بشه

موسیقی درگیرش نشه           شاعرشم ، گدا بشه

دوست دارم از سرما بگه       از اعتیاد ِ کوچه ها

از تب ِ ساز ِ دهنی              از اعتبار ِ نوچه ها

دلم می خواد مدادبشم          واژه رو، واژگون کنم

توو دست ِ گرمِ عاطفه          گریه رو سر نگون کنم

درگیر ِ مثنوی ، نشم           زووم ، روی ِ فردوسی نشم

برای سوژه شاعرِ              یاکریم ِ طوسی نشم

ترانه از دریا نگم           زخم ِ لب ِ غزل نشم

توو کافه ی ترانه ها          توو قاف ِ قهوه حل نشم

برای مصراع توی بیت         خیلی چیزا دلم می خواد

این دیگه بی قافیه شد          دلم می خواد ، دلم می خواد

رها(ف.م)