تهی تر از تهی تو شبهای سرد
یه مرد تو تاریکی گریه میکرد
یکی که رنج دوری رو چشیده
یکی که گم شده تو واژه ی مرد

یکی که قطره ی بارون میسازه
درخت بید و تو جسمش میکاره
نفس از عمق دریایی که توشه
ستاره ها رو داره کم میاره