سلام خانم منتظر گرامی@};- پای ترانه قبلی تون قول داده بودم که ترانه های شما رو دنبال کنم و حالا ازتون اجازه می خوام که باز هم در مورد سروده تون مطالبی رو به عرض برسونم... شما استعداد زیادی توی پروروندن یه موضوع دارین...یعنی می تونین از دل یه لحظه یه سال کامل رو بیرون بکشین!من حدس می زنم که توی پایه دوم ابتدایی درس جمله نویسی رو فوق العاده عالی گذروندین و بخصوص در ساختن جمله های ترکیبی در مورد یه موضوع ،توانایی خارق العاده ای از خودتون نشون می دادین...(شاید هم هنوز اون موقع این استعداد شما شکوفا نشده بود)به هر حال من بخوبی حس می کنم که شما برای سرودن از شیوه تمرکز و تکنیک بارش ذهنی(مغزی) استفاده می کنین...به این ترتیب می تونین از دل یه فکر آنی، زنجیره ای از مفاهیم نزدیک به هم با نمای متفاوت رو استخراج کنین... ترانه تون از نظر فرم ساختار متناسبی داره:مقدمه - شرح - جمع بندی؛ با مهارت کسی که عالی ترین انشاها رو می نویسه...(نمی گم ترانه تون انشاس!از حیث استحکام بدنه و انسجام قالب اینو عرض می کنم)انگار شگرد ترانه سراهای امروز این شده که لحظه ای خاص از زمان رو بگیرن و در اون بدمن و از طریق این انبساط حادثه پردازی کنن...تأثیر این جور حادثه پردازی ها روی عواطف مخاطب شدید اما بسیار کم دوامه...یعنی بخش کوچیکی از روان مخاطب توی این نوع سروده ها به بازی یا اشتراک گرفته می شه...با جزئی تر کردن کنش ها و واکنش ها و همچنین تغییر زاویه دید؛ همراه با نمایش گوشه ای از انگیزه ها، می شه دامنه این تأثیرو گسترده تر و عمیق تر کرد...فقط کافیه مرکز ثقل این تلاش از روی موضوع کلی به جزء جزء حوادث پرداخت شده در هر سطر یا مرحله منتقل بشه...یعنی تمرکز رو بین اتفاقات ترانه توزیع کنیم...و از تخیل کمک بیش تری بگیریم...بارش مغزی ذهن ما رو بیش تر از عاطفه مون درگیر می کنه و حرف ما دقیقاً از روی دل بلند نمی شه که کاملاً به دل بشینه...هر چی از تخیل بیشتر کمک بگیریم کم تر به ورطه شعار و پرداخت های کلیشه ای نزدیک می شیم...این ترانه در سطح خودش مشکلی نداره ... من دارم برای مراحل بعدی اظهار نظر می کنم و البته از این جسارت عذر می خوام... اگه عرایضم بیش از حد کلی و گنگ بود ضمن عرض پوزش، آمادگی خودمو برای برطرف کردن ابهامات موجود اعلام می کنم... نبض ترانه هاتون همیشه تپنده @};-