یه ورق، یه حس تازه

یه قلم، که واژه سازه

غم و اندوه و یه خونه

سرِ یه شب درازه

یه نفر، یه مردِ خسته

که دلش، صد بار شکسته

دمِ یه پنجره ی باز

توی تاریکی نشسته

کنجِ دنجِ یه اتاقه

یه دری که رو به باغه

غم و غصه ش روی کاغذ

زیرِ نورِ یه چراغه

شب بارون و تگرگه

شبِ باریدنِ مرگه

روی هر شاخه شکسته

پُره از گریه ی مرگه

شب فریاده یه مرده

که رو دوشش باره درده

شب تاریک و برهنه

که تو قلبش، رخنه کرده

یه سکوت بی اراده

یه توهّم از یه جاده

و یه مرگ بی هیاهو

تو فضای خیلی ساده

یه ورق، یه حس تازه

یه قلم که واژه سازه

غم و اندوه و یه خونه

سرِ یه شب درازه

#علی_پاداش