***ارتفاع***
توبی راهه افتادم از خستگی
باید تا کجا این مسیرو برم
برای شکستن تو دستای باد
تو لب تر کنی ماه من حاضرم
توبارونِ چشمایِ تاریکِ شب
باید گاهی بادو زمین گیرکنی
قراری که باید جداشی ازم
مهم نیس اگه تا ابد دیرکنی
کنارتو وقتی قدم میزنم
خیالم ازاین فاصله راحته
ازاین لحظه هایی که بابودنت
یه قرنش مساوی بایه ساعته
نمی ذارم از پیشم آسون بری
آخه وقتی نیستی پراز دلهره م
واسه این که تو اوج بگیری ازم
ازهر ارتفاعی زمین می خورم
برای همین دلخوشی های من
کنارم بمون روی پاهات بایست
تو باید تموم جهانم شی
آخه این مسیرتاتو بیراهه نیست