تقدیم به حمید جبلی عزیز که یادم داد چگونه ساده، بی پیرایه و بی دلیل دوست بدارم
با یادی از فیلم "خواب سفید"

هی ساده، ساده، ساده! این کلاها گشاده
سر تو "سرا" نباشه، با بشکنی به باده [قبلا آورده بودم: مو هم براش زیاده :)]
آقا رضای قصه! چرا دلت می لرزه؟
کی اومده به خوابت، تو رو به غصه داده؟

دنیای تو قشنگه، پر از رویای تازه
اونجاس که فرق نداره، کیه که دل می بازه
از اون خواب سفیدت بیرون نیا می سوزی
دنیای ما شلوغه، قول هاش صد تا یه غازه

چی شد که از تو دنیات، خواستی که پر بگیری
عشق و کجا شناختی، که اینجوری اسیری
چرا پِیِ فراری، چرا اینقد پریشون
با این چشای گریون، داری کجاها میری؟

تو تعارف دل نبازی! به حرفای تو خالی؟
عزم کجا به پاته، کدوم شهر خیالی؟
اینجا جایی نداره، برای پاکیِ تو
چرا اینقدر خرابِ آرزوی محالی

با اینکه اون یه رنگی ات، یه آسمون می ارزه
قلبی تو سینه داری، که از طلای محضه
ریگی به گیوه هات نیس، مهربونی ات زیاده
به هیچ کی بد نکردی، حتی واسه یه لحظه

تو این دنیا فقیری، یه پاپتی، پیاده
یه آدم هوایی، یه دیوونه، یه ساده
دل مگه سیری چنده، به داشتنش می نازی
اینجا فقط همونه، مونده بی استفاده

آقا رضای قصه! این کلاها گشاده
سر تو "سرا" نباشه، با بشکنی به باده
چی شد تنها نشستی با این سنگ صبورت؟
کی اومده به خوابت، تو رو به غصه داده؟

_امین گرجی زاده