برای گفتن از ناز نگاهت ، غزل گل واژه ها رو کم میاره
تو رو دستای بارون می نویسه، تو رو شبهای مهتابی می باره

به هنگام هجوم وحشی غم، تو ناجی در تموم لحظه هایی
دلت از جنس دریا و ترانه اس، تو سالار تموم عاشقایی

"کاش می شد دوباره باغچه پره گلهای تو باشه
غنچه ی سفید مریم با نوازش تو وا شه"

توو این دنیای پر تردید و نیرنگ، تو صاف و ساده پاک وبی ریایی
به آدمهای این دنیا شبیهی ولی از عالم خاکی جدایی

برای سوسن و یاس و اقاقی همیشه دستای تو سایه بونه
تو بخشیدی به شب ماه وستاره نذاشتی آسمون تنها بمونه

"کاش می شد دوباره باغچه پره گلهای تو باشه
غنچه ی سفید مریم با نوازش تو وا شه"