آدم و حوا عبرت دل جوونا!
از آسمون
یه قصه
برای دل
می گفتم!
گندم ُ سیب
نخوای هِی!!!
که من
زمین می افتم!
رنگ ِ هُبوط ُ داره..برق ِ چشاش دوباره
اگه نگاش .. بیفته بهم .. شدم بیچاره!
از اون همه وسعت
از
بی مرزی ِ آسمون
از اون همه زیبایی
رنگای ِ
رنگین کمون
می افتمُ جون می دم
توو دست ِ پیر ِ زمون
تک و تنها
دوباره
توو قحطی همزبون!!!
همه میگن
فریبه
برق ِ چشای ِ یارت!
گول می زنه تو رُ باز ..نمی مونه کنارت!
آره .. من آدم نیستم ..اگه بشم هوایی!
آدم و حوا رُ روُ ند..عشق از در ِ الهی!!!
می خوام که
چشم ببندم
به
عشوهات
بخندم!
گریه و غم مال تو
اینم که قید و بندم!
بگیر شاید اسیری پیدا کنی ..بخندی ..دست و دل و چشاشو ..به تار ِ موت ببندی!
خیالتُ جمع کنم..نه سیب ..نه گندم ..می خوام!
حواس ِ دل جمع شده .. توو تله ها ت ..نمی یام!!!
فعلا” غما مال ِ تو ..با گریه و بهونه..من تو بهشت می مونم ..اینم ..قول مردونه!!!
قول می دم آسمونُ ..ول نکنم دوباره..حتی نیام بشینم ..رو دوشای ِ ستاره!
دیگه تو هم نیای هی سر بکشی به بالا..نمی خوامت ببینم ..اینوَرا ..حالاحالا!
نیای که چشم بدوزی ..به آسمون یه کاره!
همه بگن ..دیونه س دیونه س این بیچاره!!!