برف و عشق و آشیونه

برفه میباره رو  خونه

فنجونه قهوه ی داغ  و

 پنجره که رو به رومه

من و یه شیشه بخارو

من و غربت دوباره

آسمون برفی انگار

برفه که بازم میباره

من و امتداد کوچه

با سکوتی که دریده

یه پرستو زیر اییون

که از آسمون رسیده

ابرا سردن پاره پاره

مثل قلب من که خونه

جای خالیه قدمهات

رویه برفا نمیمونه

پنجره بازه و اینبار

اشکای من مینویسه

به همه میگم بدونین

چشم این ترانه خیسه

قهوه ی سرد تو فنجون

یه پرنده زیر ایوون

رویه عکست پر برفه

منم و یه قلب داغون

یخ زدن ترانه هامو

سرد این دستای خاموش

کاش میشد برفا بگیرن

من و تنهایی رو آغوش … کیوان حریری