قاتلای گل یاس
میگن که دل میمیره/توو خاموشیّ مهتاب
تو خلوت آسمون /شدم دوباره بی تاب
تو ظلمت آسمون / دلا رو غم میگیره
دل غریبو تنهام/ داره کم کم میمیره
خسته ام از ادما/ آدمای بی احساس
نماد ظلم و کینه / قاتلای گل یاس
از عشق و مهربونی / یه عمره بی نصیبم
تنهای تنها شدم / مث خدا غریبم
غریبم و تو قفس / میخونم عاشقونه
خیلی گلایه دارم / از دست این زمونه
ولی بازم با سکوت / نشون میدم عاشقم
دلم رو خون گرفته / مثلِ یک شقایقم
مثل شقایقی که میسوزه و میسازه
هیچ بلبلی نداره / تو حسرت آوازه
مثل شقایقی که / دیگه نداره ریشه
جوونه هستم اما / زدن منو با تیشه
……….
۱۴/۶/۸۷
لاهیجان
الهه صادقي
سلام جناب مقامي عزيز... زيبا و متفاوت خواندمتان... لحظه هاتون سرشار از ترانه هاي اينچنيني @};- @};- @};-
فریبا سید موسوی
آفرین @};- @};- @};-
مجید صادقی
=D> =D> =D>
سهیل پیلتن
درود جناب مقامی ترانه ی بسیار زیبا و روانی از شما خواندم از خواندنش لذت بردم قلمت پرمهر سپاس @};-
آراس . مقامی
سلام مقامی کار خوبی بود ممنونم
معصومه قریشی
چه کار روون و ریتمیکی =D> پسندیدم @};-
تهِ کدوم مسیر،سرِ کدوم مزار؟
بامن بمان
امسال، سال منه ☃️
آوازِ قو
فرشته بودن