بمون تا غرق رؤیا شم،تو این شبهای کابوسی
تو که تو راه بی مهتاب،واسم تشبیه فانوسی

بخون شاید غزل بازم،کنارِ عطرِ تو نو شه
مث شعرای نیمایی،ترانم از تو مملو شه

بذار از بردنِ اسمت،خدا تو شعرِ من جا شه
به یمن لمس شعر تو،جهانم پاک و زیبا شه

بیا حاشا کن این مرزو،تو این دنیای وارونه
که شیراش خسته از غرش،کویرش غرقه بارونه

بمون تا باغ دل هر روز،پر از گلهای مینا شه
بذار آهنگ تو یک بار،دلیلِ رقص قوها شه

بگو این خاک دلمرده،کجا رد میشه از دردا
تو که از نسلِ موجایی،واسه خندیدن دریا

بمون تا رخت شب از تو،پر از مهتابو رویا شه
ستاره گل کنه هربار،نگاهش جنس تو باشه