ترانه ی مشترک با خانم مهدیه فتاحی

ترحم کن به این مردی که عکساتو بغل کرده
به این اشکای بی پایان که عمری بی تو سر کرده
تصور میکنم هستی دلم دیوونگی داره
چشام از جنس بارونه صدام لبریز از درده

پیانو میزنم آروم تر میشم تو که نیستی
جای انگشت تو مونده روی نت های آهنگم
میدونم گرمی دستت روی شعرام اثر بخشه
با اینکه توی دنیای جدیدت خیلی کمرنگم

هوای خونه دلگیره هواش آلودگی داره
شکاف روی این بغضا توی دستای بارونه
دلم دلواپسه راحت ، با تیغ عشق میبره
همین احساسو میخونم صدام طوفانی از خونه

دلیل تشنگی هامه همین آتیش تنهایی
دیوونم میکنه روزا این عکسا که رو دیواره
اگه دلسنگم و مغرورم و گریه ام نمیگیره
ببخش اما همین مغرور ، دوست داره ، دوست داره