منم که دیوونم
باز هم با همفکری مائده خانوم نجفی
وقتی تو این خونه, قناری می خونه
وقتی که قلب من, به عشق مهمونه
چقدر آرومه, چقدر مظلومه
زنجیرلازم نیست, این مردِ دیوونه
با عشق خامم کرد, با عشق رامم کرد
با داغ عشقی که, گذااشت رو گونه
هزار سال دیگه, هنوز مهمونه
نمی دونم آخر, میره یا می مونه
***
قناریم مث من, تو شک و تردیده
آواز می خونه, با اینکه ترسیده
رفتنتو باید, باید تحمل کرد
قناری بی تابه, انگار فهمیده
ما هردو می دونیم, اون روز نزدیکه
شاید نیاد اصلا, فردا رو کی دیده
***
کسی که قلب منو, بی حد شکسته تویی
اونکه به رشته ی عشق, هنوز بسته منم
شیپور حرکت تو, انگاار تو گوش منه
لنگر تو می کشی, لنجِ شکسته منم
***
جلو چشَم میری, تصویرِ رفتن تو
یه قایق کوچیک, آخرایِ دریاست
با این که آرومم, گاهی پر موجم
تو ذهنمَ[ه]رچی هست, رویا فقط رویاست
***
دروغ بگو تا مرگ, همرات می مونم
دوباره ثابت کن, منم که دیوونم