چهل روز از شیونت رفته و چهل بار مردم واسه غربتت
هزار ساله رفتی و من باز هم، قسم می خورم مرد روو غیرتت
واسه قلب ِ سنگیه من سخته که، تصور کنه خنجرو توو تنت
روو شونه م اگه کوه بارون بشه، برام بدتره غصه ی رفتنت
کشنده ست وقتی که با ید تو را توو جولان ِ خنجر تصور کنم؟؟
فقط کافیه زخم ِ من وا بشه، که احساسمو با غمت پر کنم
از اون خنجرایی که سهم ِ تو شد، توی این زمونه پره توو دلم
رگ غیرتم رو سیاهه واسه، قدّ نیزه هایی که کردن عَلَم
توی شیونت دونه دونه موهام، کفن پوش می شه فدای سرت
دارم قطره قطره چشامو می دم، واسه بی کسیه پدر، مادرت
چه جوری برات اشک جـاری نشه، چه جوری میشه اشک دریا نشه
چه جوری میشه پای خون توو چشام، واسه غربت ِ مرد حق وا نشه
چهل روز وچل سال و چل قرن بعد، همین جور اشکای ما جاریه
همین جور توو هیأت و خونه ها، پر از نغمه های عزاداریه

ترانه سرا:آمنه نقدی پور