بزن ، رَگ ِ احساسمو بزن
بذار این ناخوشی ، ناخوش بشه از اشکبارون ِ ساز من !

بزن ، سر ببُر فریادمو
بذار میله ها داد بزنن شهادتو

بذار ، آره بذار قفس سیراب بشه از طعم سکوت !
بذار خجالت بکشه خدا از محکوم نکردن ِ این همه دروغ !

خستم ، بکش شادیهامو
نابود کن فردای تلخ خنده هامو !

بکش تا خستگی ها ، خسته تر بشن !
انقدر که بیوفتن روی خاک و دونه به دونه پرپر بشن !

تو اگه از دوباره مردن ِ یه تنها به جایی می رسی
اگه از مرگ رویاهای پیر به جاه و مقامی می رسی

بزن ، با تیغ عشق بزن رگ ِ احساسشو !
عاشقش کن و بگیر جلوی رقص خشمگین ِ فریادشو !

بذار این ناخوشی غرق بشه تو خون ِ سُرخ ِ اون !
بذار آزاد بشه رنگ خنده از زندان ِ تاریک ِ رکود