امید من شروع روز دلپذیریه که
چشام مقابل چشای روشن تو واشه
کبوتر دلم که حبسه تو شبای غصه
یه صبح زود تو آسمون چشم تو رها شه

امیدمو نگیر ازم نگو همش سرابه
نگو یه قصه ی قشنگه یا فقط یه خوابه
خیال لمس تو منو به شهر آرزو برد
بدون تو تموم لحظه هام تو اضطرابه

اگه میون ما همیشه فاصله س غمی نیس
خدا نخواسته رنگ کهنگی بگیره این عشق
نخواسته ساده هر دو مون اسیر عادتا شیم
که لابلای روزمرگی بمیره این عشق