از نیمه شب گذشت خوابم نمیبره
بی اعتناییت از دشنام بدتره
من غصه می خورم از سردی نگات
تنگه دلم واسه اون خنده ی چشات
سنگینی سکوت له می کنه منو
کی میشه بس کنی این دل شکستنو
بشکن سکوتتو حرفی بزن عزیز
هرچی گلایه هست روی سرم بریز
اون لحن مهربون تو گوشمه هنوز
شکل تن تو تو آغوشمه هنوز
دستای من مگه دستاتو کم گرفت
دستامو پس نزن عشقم دلم گرفت
قهرت سوزوند منو قلب منو شکست
محکوم نکن منو بازم به یک شکست
خیره شو تو چشام عکس تو حک شده
رو گونه هام پر از رد نمک شده
اشک چشام مث رودخونه جاریه
عشقم ببخش منو این رسم یاریه