((دستم اشتباهی خورد هنوز حرفم تموم نشده بود!! بالا پایین رفتن همینا رو هم داره دیگه.)) اول ترانه میگه که خودش رو گم کرده و تو می فهمی که این یعنی خودش رو در اصل پیدا کرده. ولی حتی به این هم اعتراض داره. به نظر من رسالت هنرمند در اعتراض به خودش بارور می شه. و تعابیر خاکستری همچنان ادامه دارند. نمی دونم چه جوری از سوزن و کاه، از سوزنی که شاعر بود به سوزنی که لبها رو می دوزه و زخما رو ول می کنه رسیدی، ولی هر جور که رسیدی دمت گرم و نفست چاق. عالی دوست ندارم بیت بیت این کار رو تحلیل کنم چون هر کسی همونجوری که خودش هست این ترانه رو خواهد فهمید و این لذت شخصی رو با کسی تقسیم نمی کنم. شاعر همیشه دوست داشتنی من که به استفاده از قافیه های بدیع شناخته شدست امروز ارفاق کردند ولی این باعث نشده تا دامنه گسترده و دیوانه کننده واژگانش رو به رخ من نکشه. چه حرفی می تونست سبک زندگی پانتومیم وار من رو اینگونه بهم گوشزد کنه. تعابیر منحصر بفرد اینکار رو خیلی دوست داشتم. امپراطوریه مسکن، نقطه چینی به هیبت لاشه، جیره عشق و .... با هر خطی که نوشتم یکبار دیگه کار رو خوندم. نمیدونم چی بگم فکر کنم بهترین حرف همین باشه: تن سپردن به خط کشی مرگه حتا از ترس له شدن از درد وقتی شلوار شاعرا خیسه یه دقیقه سکوت باید کرد !!_( ایستاده)