سلام آقا رضا.نماز روزت قبول.ممنون که نظرم رو خوندی و جواب دادی. بازم میخوام چند تا نکته بگم،این که شما از کلام محاوره استفاده میکنی مخصوصا توی ترانه خیلی خوبه چون ما باید با همین زبونی که حرف میزنیم شعر بنویسیم ،اما شما توو پاسخت نوشتی (اه) بازم فلان شد بازم باید فلان بشم،اما توو کارتون از این (اه) خبری نیست.میدونم حذف به قرینه ی معنویه و با لحنی که در عمق کلامه مشخص میشه اما اگه این (اه) رو می آوردین قابل قبول تر بود.اما استفاده ی خوبی از محاوره بود. شما حتما میدونی شاعر بعد نوشتن یک کار میمیره و دیگه نمیتونه و نباید بیاد در موردش توضیح بده مخصوصا اگه کار نمادین باشه ،شما نمیتونی منه مخاطب رو محدود کنی که حتما دلقکت فلان نماد و داره و فلان منظور رو میرسونه،من به عنوان مخاطب هر چی که بخوام برداشت میکنم.این نکته وجود داره که هرچیرو به هر شعری نمیشه چسبوند،اما تو خودت میدونی به اندازه ی آدمای روی زمین از یه شعر ، برداشت و به دنبالش مفهوم داریم و یکی از زیبایی های شعر همینه.و بازم این نکترو میدونی که طنز نوعی از هنر واسه بیان درده،طنزی که بخواد صرفا بخندونه و به نکته ای اشاره نکنه طنز نیس.برای من دلقکی حرفه ایه که خووب منو بخندونه و در کنارش منو متوجه نکته ای هم بکنه و دردی رو حالا دردد خودش یا یه درد متعالی رو نشونم بده. من نظرم اینه و برای خودم دنیایی رو تصور میکنم که یه صندلی که از جنس چوبه بخاطر این که تو کلاس تک و تنها مونده و با رفقاش به سالن امتحانات نرفته،میتونه گریه کنه،واسه همین کشف ترجیع بندتون خووب بود اما برای من به نظر من (اسارت) همه ی نگاه یک ماهی به رفتن توی تنگ نیست.اما بازم میگم ترجیع بندتون خووب بود. من یه عکس دیده بودم که زندان بان به یه زندانی نگاه میکرد که از فکر و خیالش پلی ساخته بود و به جاهای زیبای جهان سفر کرده بود.پس همه چی به طرز نگاه بستگی داره. انصافا لطف میکنی اگه توو آپ بعدی که کاری از من قرار میگیره بهم سر بزنی و نظرای نافذت رو بگی.بازم دمت گرم و تو هم موفق باشی دوست من.

سلام.بی بلا. ایول ،چون دقیقا یه شاعر میتونه به عنوان یه مخاطب شعر یعنی شخص سومی درباره ی کارش نظر بده و خوبم هست اینکار که خودش خودش و نقد کنه،منم هدفت رو میدونم کلی عرض کردم.همین اختلاف هاست که باعث میشه ما نظرها و دیدگاه های مختلفمون رو بدیم و یه جورایی تبادل نظر کنیم،تا انصافا من ازت یاد بگیرم دوست من. یه شعر از محمد رضا شیخ حسنی(که بهت پیشنهاد میکنم شعرهاش رو که تو وبلاگ خودش به نام در گوشی های بلند هست بخونی): من پیامبرم معجزه بیشتر از این که از روزگار سیاهم شعر سپید میسازم! یا حق.