«امید سبز»
«امید سبز»
تــــوی اوج ِ شکــفــتـــن بــود
کــه پاییـــزو به چشــم دیـــدی
با ایـنکــه با تـو بـد تــا کـــرد،
بازم، دنیـــا رو بخـــــشیدی !
دلــت رو زنــدگــــی، از بــس،
به اسم ِ سرنوشت خون کرد !
واســت آرامـــشی رویاســـت،
کــه پایــیز، اونو ویـرون کـرد
یه دنــیا رنـج ِ ناگفــته ســت،
سکــوت ِ ســرد و سـنگــینـت
عجــب ســرپوشــیه لبــخنــد،
واســـه چشـــمای غمگیـــنت
قســـم خــــوردی نمیـــــذاری
واسـت اینجا، ته ِ خـط شه ،
گــــذشــتی از هــمـه چــیـزت
کـــه رویات واقعــــیـت شـــه
یـــه جـــاهــایی کـــم آوردی،
یه وقــتایی زمــین خــوردی،
ازت هـرچـی کـه باقـی موند،
بـه جـنگ ِ سـرنوشـت بـردی
به جــای مـرهـم و تسکــین،
فـقــط ، زخماتـو پوشـــوندی
چشـــاتو رو هــمـــه بســتی،
خــودت پای خــودت مـوندی
دلــت هـرجـا شکــست، تنهـا
قـد ِ یـک گـریه مکـث کــردی
ادامــه دادی، چـــــون اهــل ِ
نـه تســلیم ، نــه عقـبـْگردی
مســــیرو ســـربه زیـر، امـا،
نجیــب و ســـربلـــند میـــری
تـو بــه رویــات رســـیدن رو
به زودی جــشن مـی گــیری
یـه روزی با همـــین زخــما،
همــیـن روح ِ تــرک خـورده
میـــشی تنهــــا امــید ِ سـبـز
واســــه قلــــبای پـــژمـــرده