گل پونه

گل پونه

گل پونه که با من بودنت یادت نمی مونه

امید:
گل پونه
که با من بودنت
یادت نمی مونه
چشات امشب
به یک سمتی گریزونه
دلی تو سینه
از عشق تو داغونه
کی می دونه کی می دونه کی می دونه
بیا با هم بخونیم شعر فردا رو
برقصیم و برقصونیم دنیا رو
شبیخون می زنیم یکباره غمها رو
کمک کن این تن غمگین تنها رو
که این ویرونی پا بر جا نمی مونه
کی می دونه کی می دونه کی می دونه
یه شب می دزدمت
اینو بدون جونم
بذار مردم بدونن
بی تو دلخونم
بخونن راز عشقو
از تو چشمونم
که این غم بد جوری
دل رو می سوزونه
کی می دونه کی می دونه کی می دونه
بیا ای سنگدل معشوق بی همتا
بیا با من بمان در این شب رسوا
میان سایه ها افتاده ام از پا
به فردا دلخوشم شاید که با فردا
ببین عشق تو پیرم کرد
گل پونه
کی می دونه کی می دونه کی می دونه.
امید پردلی ۱۳۸۹

https://www.academytaraneh.com/113141کپی شد!
305
۲

  • آزاده ربانی درود برشما . کار خوبی بود فقط در چند بیت آخر که لحن کلام از محاوره به یک زبان رسمی تر تغییر کرد عمدی بوده؟
    • pordaly68o درود ممنون از شما حقیقتش اون زمان خیلی به این مسائل فکر نمیکردم اصلا تا قبل از خوندن نظر استادانه ی شما بهش فکر نکرده بودم الان که دقت کردم دیدم کاملا حرف شما درسته آخرش انگار برشی از یک شعر جدی هست