در پست قبل به تعاریفی از ترانه ی قدیم پرداختم و این پست رو به ترانه ی نوین

اختصاص میدم …

بعد از این که حکومت مطلق شعر کلاسیک به دست نیما

( البته پیش از نیما هم عده ای اقدام به سرودن شعر نو کرده بودن ) شکسته شد و

شعر نو شکل گرفت و بعد از اون شعر سپید پدیدار شد در ترانه هم تغییرات زیادی به

وجود اومد که این تغییرات در تصنیف ها دیده نشد و به این ترتیب راه ترانه از تصنیف

جدا شد (عمر این جدایی کمتر از ۵۰ ساله) و ترانه ی نوین به وجود اومد .

ترانه ی نوین شاخه ای از شعره که همراه با موسیقیه .

یعنی هر ترانه سرا ترانه شو ، به قصد هم راهی با موسیقی می سرایه ،

گاهی اول ترانه سراییده می شه بعد موسیقی براش ساخته می شه و گاهی اول موسیقی

ساخته می شه و بعد ترانه براش سراییده می شه .

ترانه ی نوین معمولا از چند بند تشکیل شده که هر بند شامل ۴ مصراعه که در

بیشتر مواقع مصرع های دوم و چهارم هم قافیه ان .

البته گاهی مصرع اول و دوم و چهارم و گاهی هم هر ۴ مصرع قافیه دارن .

تعداد بندها کاملا متغیره .

گاهی هر بند به جای ۴ مصرع دارای دو مصرع وگاهی ۶ مصرعه .

همه ی اینا بیانگر اینه که دامنه ی ترانه ی نوین بسیار گسترده س و دست ترانه سراها

بسیار بازه .

گاهی وزن ترانه در طول ترانه یک بار و حتی بیشتر عوض می شه .

حتی ترانه ی بدون وزن و قافیه هم سراییده شده که البته بیشتر ترانه های بدون

وزن و قافیه ، روی موسیقی نوشته شدن و

ترانه ی مجردی که وزن و قافیه نداشته باشد به ندرت به چشم می خوره …