رو تنش جای یه زخم ِ
مث ِ عکس یادگاری
هدیه ی زمان ِ جنگه
از روزای بد بیاری

نفساش هوا ندارن
پُر ِ تاول پُرِ دردن
سرفه های بی قرارش
مرگ و صد بار دوره کردن

تو سرش پُر از صداسو
هنوزم تو حس ِ جنگه
هنوزم فکر و خیالش
پیش ِ خاکریز و تفنگه

از همون سالای ابری
سهمش از دنیا همین شد
تن زخمی و نحیفش
قسمت ِ ترکش و مین شد

اما حالا کنج خونه س
کسی اونو نمی بینه
مثه یه اسطوره ای که
این روزا غربت نشینه

دلِ صاف و مهربونش
سهمی از دنیا نمیخواد
واسه ایثار تنش هم
مدال ِ طلا نمیخواد

از ما میخواد که بدونیم
تنشو واسه چی داده
گوش بدیم به حرف و درداش
درد و دل هاشم زیاده

میگه رفته که بجنگه
واسه دین و سرزمینش
اون گلوله ی تو کتفش
شده تاجش و نگینش

توی امتحان غیرت
نمره ی بیست مال ِ اونه
می درخشه واسه اینکه
عاشق ِ خورشید نشونه