آتش بسِ خاموشِ بعد از پند..
قصه شدم ..یه قصه ی زنده ..
مثه حکایت های ِپُر تکرار..
واژه به واژه زندگی کردم ..
با حس ِ زنده ..با دل ِ بیدار ..
اما تو خوابیدی و چشماتو ..
بستی به روی ِ هرچی میدیدی ..
واسه ت یه شوخی بودم و هربار ..
جدی زمین خوردم .. خندیدی ..
وقتی دلم سرگرم ِ حِسِت بود ..
پرت بود حواسِت و نفهمیدی..
وقتی که از عشقم واسَت گفتم..
دیدم پُراز طوفان ِ تردیدی ..
دلگیرم از فصل ِپُر از دوری ..
از فصل ِ آغازِ ندیدن ها ..
از فصل ِ نابینایی دلها ..
از فصل ِ سرد ِ پرکشیدن ها ..
دلگیرم از جشن ِ تب و گریه ..
از همنشینی ِ غم و لبخند..
دلگیرم از جنگِ دل و منطق..
آتش بس ِ خاموش ِ بعد از پند..