سلام مجید جان ترانه ات رو خوندم و دوست داشتم از کاری که قبلا ازت خونده بودم ایرادهای وزنیش به مراتب کمتر بود من عادت دارم بیشتر روی قسمت های منفی کار تمرکز کنم ،البته برای دوستانم این طوری هستم چون می دونم با آفرین و مرحبا شنیدن نمی شه به جایی رسید اما با نقدهای درست و حسابی میشه حسن کارت معلومه ، احساسی که تو کل ترانه ت دست نخورده باقی مونده و ارتباط عمودی نسبتا خوب اما از ایرادهاش بگم به اندازه سواد خودم کودکی که داری باهاش حرف می زنی تو بند اول و دوم ضمیر غایب گرفته ولی از بند سوم به بعد مخاطب مستقیمت شده، چرا؟ «...یه حسی عجیبه» یا باید یه اول رو حذف کنی یا ی نکره حس رو (هم چنین یه کودکی یا یه مادری) وزن شعرت «مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع» هست اما بعضی جاها رعایت نشده مثل: میگن خدای صبر ایوب پیامبر بابا میون قفس غماش می لرزه تو بند پایانی: دستای کوچیکت قنوت و ناله کرده چشمات به سوی آسمون در انتظاره «به سوی» با زبان شعرت نمی خونه بگو «به سمت» یه عمره که ناله می میره توی سینت انگار خدا هم ناله هات و دوس داره اگه ناله تو سینش می میره پس ناله ای نمی کنه پس خدا هم ناله هاش رو نمی شنوه که دوست داشته باشتشون نمی دونم منظورم رو گرفتی؟ به نظرم اگه رو پایان بندیش بیشتر کار کنی و عوضش کنی بهتره اینها ایرادهایی بود که به نظرم رسید ببخشید که پرحرفی کردم آرزوی موفقیت برات دارم مجید جان @};- @};- @};-