ما خودِ دردیم

زمین خوردیم و یه دنیا
به ما با طعنه خندیدن
سیاهی های دنیا رو
همه از چشمِ ما دیدن

ما ها تصویرِ رویا رو
فقط تو خوابمون دیدیم
توی این زندگی تنها
من و تو دردو فهمیدیم

تو چشمای سیاهِ شب
همه دنبالِ مهتابیم
به امیدِ یه روز خوب
شبو با گریه میخوابیم

به جرمِ زندگی کردن
تو بندِ غصه توبیخیم
تو سطلِ زندگی مثِ
زباله های تاریخیم

ماها خاکسترِ سبزیم
توی این جنگلِ سوخته
سیاهی رنگِ چشماشو
روی دنیای ما دوخته

تو فیلمِ زندگی مثِ
کمدی های غمگینیم
یه دنیا غرقِ بیداری
ماها تو خوابِ شیرینیم

ما جاده های مشکوکیم
که میرن سمتِ بیراهه
تو دنیای سیاهی که
پر از گوداله و چاهه

به رسمِ روزگار هر روز
ما دردو زندگی کردیم
دیگه راهِ علاجی نیست
تا وقتی ما خودِ دردیم

از این نویسنده بیشتر بخوانید:

https://www.academytaraneh.com/72415کپی شد!
1857
۹۴