پاییــــــــز اومــــــدو ، مدرسه و خودم…

اما چه دیره نه؟ من کی بزرگ شدم؟

از تو برام فقط ، مونده همین نگــــــــــاه

این حس مبهمو ، چشمای چش به راه

احساس من به تو ، زیــر نقاب من

یک رز خشک شده ، لای کتاب من

توو کوچه های خیس ، من با کتاب و کیف

با حس اضطراب ، توو کوچــــــــه ای نحیف

توو خاطرات من ، کنج کدوم شبـی؟

توو نامه های من ، درد کدوم تبی؟

چند ساله که دلم ، بی تو دلش پره

یه چیزی توو گلـوم ، حرفامو می بُره

من ، تو ، یه درسو مشق ، توو نیمکتی سیاه

توو کوچه های خیس ، چشمایی چش به راه

ما کِی بزرگ شدیم؟ کی فاصله گرفت؟

کی بار اولی ، از فاصلــــــــــــه نوشت؟!

توو نامه های ما ، کی تخم غم رو کاشت؟

کی حرف رفتنــــو ، تو قلب مــــا گذاشت؟

همبازی گلـــــــــــــم ، کـــــــو نیمکت کلاس؟

کو درس و مشق غم؟ کو عشق آس و پاس؟

هیشکی به جز دلت ، بغض منو ندید

اما مبارکه ، همبـــــــــــــازی جدیــد !!

با هم تو یک زمان ، درگیـــــر اشک و تب

ما زیر بغض ابر ، عاشق شدیم یه شب

ما دس تو دست هم ، از غصه رد شدیم

اما تو این سکوت ، با هم چه بــد شدیم

دنبال شاپرک ، تو کوچه های خیـس

پای برهنه با ، جایی که خالی نیس

ما راهمون جداس ، درگیـــــــر غصه ایم

هر دو به یک طرف ، ما کی بزرگ شدیم؟!

_________________________________________

برای هانی عزیزم که رد پای خاطراتش همیشه همراهمه…