گفتگـــــــــو با حافظ…
استاد غزل ، حافظ ، کـــو یوسف گمگشتـــه ؟ کو روضه ی رضوانت؟ کو ساقــــی لب تشنه ؟
استاد غزل ، حافظ ، کـو ســـــرو چمــــانِ تو ؟ از خاک گذر کــردیم ، تا عمـــــقِ جهـــــان تو !!
استاد غزل ، حافظ ، حَبسیم در این زنـــــدان ، می سوزیمو می سازیم ، در مکتب این رندان
زخمی ز جهانیمو ، مشغــــــول به ترمیمـــــیم ، حق آنچه که او گوید ، مــا نقطـــه تسلیمـــــیم
گو با لب خندانش ، خالیست جهـــــــــــان ما ، بر درب بهشتی نیست ، نه نام و نشان از ما
آلـــــوده خود کرده ، تبعیــــــدی از آن دنیــــا ، شرمندگی سیبــــــیم ، در باور یک حــــــــوا !!
یعقوب پر است از درد ، یوسف که ته چاه است ، مابیـنِ دل و جنه ، تا روز ابــد راه است !
وابستــه نادانــــــــی ، بینِ گـذر و معـــــراج ، قـــــربانی کج فهمــــــی ، همچون سفر حلاج !!
سر در گمِ این گله ، محتاج به این گرگــــیم ، در قانــــون عصیانی ، ما حبس ابد خـــــوردیم !!
امروز هم آدینه ست ، در شهر صدایی نیست ، در مکتب این رندان ، راهی به رهایی نیست !!
استاد غزل ، حافظ ، کــــــــــو وعده دیدارش؟ گشتیم در این بستر ، آلـــــــوده و بیمــــــارش
ناچاریمو تن خسته ، در آتش این حســــــرت ، می سوزیمو می سازیم ، در باور این قسمت
گر در سحر عرفان ، روی چو مَهَــــــش دیدی ، گو قوم به کــــج رفته ، برگشت و نبخشیدی؟
گــــو غرق گناهیمـــــــو محتاج به مهــــــر تو ، نه کوفی و نه کافـــــر ، آلوده به سِحـــــر تو !!
شرمنده از این حالیم ، راهــی به دلت بگذار ، می چرخیمو می بازیم ، غرقیـــم در این آزار
استاد پر آوازه ، در ، مانده ایم و عاجــــــــز ، کو یوسف گمگشته ؟ استاد غزل ، حافظ… !