دنیات با اون آرومه اما من
محکوم به این دنیای متروکم
من واسه خداحافظی کردن
با عشق تو، یه ساز ناکوکم
تو داری می ری نگا کن که
بی تو آغوش من چقد تنهاس
هر جا بری من که می دونم
باز خونه ی آخرت این جاس
با اون خوشحالی و نمی بینی
بازم تیراژ بغض من بالاس
با عکسای تو زندگی کردم!
اینم تموم سهمم از دنیاس
میگی باید دیوونه باشم که
بی منطقم و با تو می مونم!
یه وقتایی دچار آشوبم
چراشو خودمم نمی دونم ?!
که تا پیشمی لبریز احساسم
باید تو رو بهتر از تو بشناسم
تو بی رحمی، کنار تو با اینحال
من مبتلا به آرامشی خاصم