یه فنجون قهوه ی تلخم
یه فنجون قهوه ی تلخم کنار حبه ای قندم
مثه زهره همه دنیام ولی من باز می خندم
عجب تلخیه نابی ام وجودم باعث درده
نگیر دست منو عشقم آخه دستای من سرده
آخه بس نیست این گرما که دست تو بهم میده
میترسم که توام سرد شی بشی تو هم یه غمدیده
بشی مثل منه تنها از این دنیای خوب طرد شی
نگیر دستامو میترسم توام مثل دلم سرد شی
درسته خیلی آزادم ولی انگاری در بندم
یه فنجون قهوه ی تلخم کنار حبه ی قندم
کمه شیرینیه این قند آخه دنیای من زهره
گناهی گردن من نیست دنیاست که با دلم قهره
بورو جونم تو که گرمی نباید مثل من سرد شی
بورو عشقم نمی خوام که توام بامن هم درد شی
منم اون قهوه ی تلخی که تلخیم ذاتمه نابه
من طعم یه دردی که وجودم ضد هر خابه
بورو بگذر از این قهوه بورو سراغ یک چایی
بورو تلخیه من نابه چرا باهامی اینجایی
بورو من قهوه ی تلخم وجودم باعث درده
نگیر دست منو عشقم آخه دستای من سرده