سلام حامد دیشب طی کامنتها عرض کردم که متفاوت بودن شما در جهت صاحب سبک شدن بوده و این خواسته ی قلبی هر نویسنده ی گوش به زنگه تا اول خودشو بشناسه تا این توانائی رو داشته باشه که درقالب و لباس خودش جوابگی مخاطبهای گوناگون باشه با خوانش اول احساس درگیر یه سری تصویر پرتابی میشه که حضور خودشو دربرهه های مختلفی که ارائه دادی به طور پی در پی با حالو هوائی متفاوت حس میکنه انگار که تو تابستون دچار بارندگی شدید بشی با شروع ترانه من یه دوش تصویر گرفتم وخودمو وسط تصاویر به بند کشیده شده ای که بسیار ملموس و برجسته بودند حس کردم بازی که شما با ضرافت شروع کردی در خفا همین درگیری و یا رویارئی خود مخاطب با خودش و افکارش بود ک این منو به وجد اورد رویاروئی در شعر و تصویر و گویش رخ میده اما این که به نرمی با خودت و گذشته روبه روشی یه کار دیگست که باید بتونی به خوبی از پسش بربیای و این حس رو به مخاطب منتقل کنی نوستالزی درونی کار و پریشانی رو که حساب شده به تصیر کشیده بودی برای من قابل درکه اما باید یه جمع بندی کوتاه داشته باشی از نظر من تغیر زبان در یک کار قطعا باید بیانگر از بین رفتن صمیمیتها باشه و قتی داری چند دهه رو پشت سر هم به تصویر میکشی اونم با استفاده از یک کلمه در دو شکل نوشتاری متفاوت . وزنش ک وزن مورد علاقت بود بهت تبریک میگم مردِ تنها /بارشی /بر /یک سنگ صبح فردا /جنگ او /با /دلِ تنگ می شُمارد/ روز و شب/ ها /را مست پیرِ مردی/ با /دو /حلقه در دست ! زمان حضوربر مبنای چه اتفاقی باید سنجیده شود؟ اینجا برای من فلسفه ی اشراق تداعی میشه که از بالا سایه ای زخم خورده به همه چز نگاه کرده و خواسته هات در این بند فیلتر شدن و فقط جمع بندی تصاویر بود در نگاه اول و سطحی مجموعه ای از تصویرهای پرتابی بود و در نگاه عمیق تر اندیشه ی که بر بستری ملموس به سمت مخاطب هدایت میشد قابل احترام هردو بی وضو به کابین درد سلام کردیم دردها ئی که از منو ت زخم برداشته اند هیچ دیده ای بارانی تر از مانیست فردا که افتاب سرزده برسد بزمی برپاست و چشمهی باران خورده قطعا از اسمانی دیگر امده اند پس بخند تاریکی را فراموش کن تفاوت یعنی لبخند بی صدای من و تو .............................. با احترام @};- @};-