یه جاده
یه جاده تا ته حسرت
یه رفتن از سر عادت
من از یاد تو پر میشم
تو این تاریکی و رخوت
###
یه شهری که ازم دوره
مث فانوس کم نوره
بازم این راهو گم کردم
پرم از حس دلشوره
###
شدم بوفی که میدونه
یه عمری کور میمونه
تو اوج درد و دلتنگی
بازم آواز میخونه
###
میرم راهی فردا شم
میرم با غصه تنها شم
میرم همراه این جاده
که تو آغوش شب جاشم