(( بی حـــــواس ))
((بســــم الله الرحــــمن الرحـــیم))
یه عمـــرِ آزگـــاره بی حـواسم
حـــساب مهــربونیــتو نــــدارم
یادم میره به جای دیـوارسست
رو شـــونه های کـــوه سربــذارم!
ببخش اگه یه عمره یادم میره
ازت شده یکی دوخـــط بخونم
ازهمه چی گفته بودم غیرتو
بایــدیه بار ازتــو فقـــــط بخونم
ازتوکه هســـتی ولی باسکوتت
تو روزگـــار همــهـــمه غریــبی
قدر تمـــوم خوبیــات بی کسی
بگــردمت که این همــه غریــبی!
توئی که وقتی هیشکی نیس کنارم
هسـتی ولی همیــشه بی نشـونی
نفهــمیدم وقتی زمین می خورم
خـاک لباسـامو تو می تکـــونی!
تو دنیـــــای بی دروپیـــــکرِ ما
غیـر تو کی پنـاه سخــتی میشه؟
این همــه قهــرمان ملّی داشتیم
امّا یکی میاد و “تخـــــتی” میشه!
هیـشکی دیگه غیرخودت بلد نیس
“دروغــو از پشـــت ســرم بفــهمه”*
ممنـونم ازاینکه نذاشــتی حتّی
بعـضی چیـــزا رو مـــادرم بفـــهمه!
دنیـــا کلاس درسـته، امـّا من
شاگـــرد مـردودیه این کــلاسم
درس و معـلّمو باهم یادم رفت
یه عمــرِ آزگــاره بی حـــواسم
کاشـکی میشد دوباره دنیا بیام
بشم یه دفتــرچه که خـــط نداره
شبیـه بچــّه ها زلال ومعــصوم
دیــکته ی ننوشته غلــــط نداره!
خــودت بگو بادوتا دسـت خالی
چکار بایــد به احــترامت کنم؟
پیش تو هیــچِ هیــچِ هیــچم بذار
همین ترانه رو به نــامت کنم
* این بیت با الهام ازپاره ای ازشعر دلنشین آقای “غلامرضا بروسان” سروده شده که هنوز نمی توانم کلمه ی مرحــوم را کنار اسمش باورکنم!
آقای رئیس جهور!
دروغ را ازپشت سرهم میشودشناخت!
((بهــشت نصیــبتان))