همه می گن!
واسه مرگِ من
همین قفس …بسه
میله هایِ شب و قفل لب بسه
تویِ سوزِ تنِ شب
اسیر منم
صبح
برای موندنم
دلواپسه
رو لبم …هر گله ای که پیدا شه
همه میگن…
هزییون داره می گه …دیگه بسه !
وقتی تو خواب
زیرِ بارِ کابوس می مونم
همه میگن
خوابه… وای.. نپره بیداری بسه!
پر ِ پروانه رو
تو خواب که به دندون می گیرم
می یارم با صد تا زحمت
تا دلم … پر بکشه !
همه می گن
پر پروانه کجا دیده …کسی این مگسه!
دل داره می ترکه
مثه اَنار
دون دون می شه
دونه هاشو
می شمرن!
بهم می گن
نوبر ِ فصل ِ ! هوسه!
من می گم
حرف نباشه !
حرفی نیاد روو داغِ دل
سکوتم
داد می زنه درد ِتوِ
جونِه ! نَفَسه!
واسه مرگ ِ من همین قفس بسه
میله های شب و قفل لب بسه!