منم خسته تر از بارونِ پاییز
کنی از من به آهی سخت پرهیز
ببین دارم غزل بازی برایت
مشو با عشقِ کهنه تو گلاویز
غزل بودی وَ من شاعر برایت
نوشتم عشق تا باشد صدایت
برو با من مکن افسانه بازی
تو شاه عشق و من هستم گدایت
در یغا دل از این دیوونه احوال
که یادش می برد دل را سرِ سال
نمی دانم چه می خواهد غریبه
که با سوتک کشد در سینه ام قال
سلام : اعتقاد دارم زیباترین و متین ترین ترانه های فارسی به صورت دوبیتی بوده اند و باباطاهر و دشتی در اوج آن هستند.
مجید شمس
کار خوبی بود و اما زیر خاکی @};- @};- @};- معاصر نبود و همچین کاری اونقدرها هم به تصنیف نزدیک نیست که بگویم تصنیف... خب در هر حال خوب بود و باباطاهر و دشتی را موافقم @};- @};- @};- که یادش می برد دل را سرِ سال(نتونستم متوجه بشم)
عمران عیسوند
این جا رو هم تغییر بدین"دیوانه" به جای "دیوونه" کارتون دو گانگیش رفع می شه سپاس ،زیبا بود @};- @};- @};- @};- @};- @};- =D>
سجاد یزدانی
@};-
سمیه سجودی ( نیاز )
سلام زیبا بود ممنون @};-
مریم جلائی
درود جناب عبداللهی ترانه ی زیبایی بود @};- @};-
پرویز کدخدایی
سلام... ترانه ی زیبایی بود... لذت بردم... بدرود @};-
جاسم ثعلبی (حسّانی)
سلام علی جان خیلی زیباست لذت بردم دوست عزیز
مهسا پهلوان
درود بر شما...زبان ترانه ی شما با «دیوونه» در مصرع اول پاره ی آخر جوور در نمی آمد.به هر حال ممنون از شما.با احترام.پهلوان @};-
تهِ کدوم مسیر،سرِ کدوم مزار؟
بامن بمان
امسال، سال منه ☃️
آوازِ قو
فرشته بودن