سلام آقای مقدّم گرامی عاطفه قوی از ویژگی های مثبت ترانه تون بود. اما اگه بخوام به ضعف ها اشاره کنم. نکته ی اول این که موسیقی یه جاهایی شکسته بود مثل: "نمی پرسیدی تو از من چرا دائم اشک میریزی" یا "کاش نمی رفتی نمیگفتی که این قصه همین بود" و چند ایراد قافیه که به فرم لطمه زده."غصه و قرصه و گذشتم و ببخشم" در "و همین درد جدائی" و یکی دوجای دیگه هم زبان کمی آسیب دیده. ونکته ی بعدکه توی اکثر ترانه هایی که ازتون شنیدم صدق میکنه اینه که شما توی کار روایت خاصی نداریدکه من مخاطبو تا انتهای این مسیرطولانی دنبال خودش بکشونه وخسته نکنه با ترانه ای هم روبه رو نیستم که هربندش یک اتفاق شعری داشته باشه وغافلگیرم کنه بلکه فقط با مجموعه ای از درددل های عاشقانه طرفم که طولانی شدنش خسته م میکنه وهمین بلندی به شعر آسیب میزنه ویک نکته ی انتهایی اینکه فضای شعرتون مردانه نیست! منظورم اینه که اتفاق ها وحرفا حرفای یک مرد نیست وبیشتر تداعی کننده ی مریم حید زاده است که من از یه شاعر آقا توقع دارم کمی محمکتر و سرسخت تر شعر بگه حتی اگه قراره از یه معشوق بی وفا گله کنه . وهمین ضعف به ترانه هاتون واقعا لطمه زده قدرت واستحکام رو توی این بیت حامدعسگری ببینید: از این به بعد عزیز شما باش وشانه هات مارا برای گریه سر آستین بس است یعنی درعین اینکه داره اعتراف میکنه دوری دلدارش لهش کرده اما غرور مردونه ش رو هم زیرپا نمیذاره من به این میگم شعر مردانه. امیدوارم صراحت و نکته سنجی من که برای شما غریبه هم نیست آزرده تون نکنه. ((درپناه حق))